Het lijkt een openingsscene van een film of een boek, maar zo’n vijftien jaar geleden heb ik dit echt beleefd. Hoewel ik met veel plezier in dit huis heb gewoond; eerst van mijn zesde tot en met mijn twintigste en later van mijn achtentwintigste tot mijn drieënveertigste, was er altijd iets waar ik mijn vinger niet op kon leggen. De plek had een grote aantrekkingskracht op mensen, want het huis was altijd gevuld met vrienden en familie. Er ontstond altijd wel spontaan een poolparty of een muziekjam. Regelmatig bleven mensen onverwacht eten en er waren veel logeés. ’s Zomers leefden we echt buiten. Kortom, een heerlijk inloophuis, fantastisch om in op te groeien.
En toch…. Vooral tijdens de tweede ronde (ik was hoogzwanger toen ik terugkeerde) pikte ik iets wezenlijks op. Mijn intuïtie was (weer) meer ontwikkeld en ik was jaren weggeweest. Soms kon ik dingen heel goed duiden, maar als eeuwige optimist, gaf ik overal een positieve draai aan. Ook de herinneringen uit mijn jeugd kwamen terug: dat ik altijd schaduwen zag op de overloop, dat het licht vaak ineens flikkerde (slechte stroomvoorziening aan de bosrand, dachten wij), dat we soms een kastdeur hoorde dichtslaan in een ruimte waar niemand was, enzovoort.
het onbehagelijke gevoel
Een medium vertelde me ooit dat iets negatiefs in de woning zat en alle relaties daar – met uitzondering van mijn ouders – nauwelijks standhielden. Ik wuifde dat weg, mijn familie had het huis tenslotte zelf gebouwd op een stuk kale grond. Maar het onbehagelijke gevoel bleef. En niet alleen bij mij. Als kind kroop mijn dochter ’s nachts altijd bij me in bed, omdat er volgens haar iets in de buitenmuur van haar kamer zat. Mijn vriend zei altijd: “Er is iets in dit huis, ik heb hier moeite met ademen.” Wat hadden ze het beiden bij het rechte eind.
Nog steeds speelde dit allemaal geen cruciale rol en bleven we genieten van onze woonplek, waar altijd wel iets te beleven viel. Zoals het leven loopt, brak uiteindelijk een nieuw hoofdstuk aan. Eind december 2010 zette ik de handtekening onder de koopovereenkomst van ons nieuwe huis. Nog geen week later had ik, puur uit interesse, een reading gepland. Toeval bestaat niet. Want – na de definitieve beslissing om weg te gaan – vielen hierin ineens alle puzzelstukjes op hun plek.
de reading
Ik neem je mee in deze reading, vertel wat de reader ziet en hoe het verhaal zich ontvouwt. Om te beginnen laat ik me aan haar zien als wezentje dat zich bewust klein houdt. Een kleine waakvlam. Uit bescherming. Zelfbehoud. Er zit overduidelijk een doodsangst om haar alle ruimte te geven.
Als meisje van een jaar of zes huppel ik vervolgens rondom een huis in aanbouw: puur, blij, temperamentvol, dartelend en onschuldig. Telkens bij dezelfde plek houd ik me in en ga daar met een steeds grotere boog omheen. Ik ben de energie aan het scannen en deze voelt niet goed. Mijn twee broers blijven op afstand, alleen de oudste begrijpt energetisch heel goed wat ik aan het doen ben. Uiteindelijk probeer ik die ‘donkere plek’ te vermijden. Als jong kind kan ik dit niet plaatsen, hoewel ik superalert blijf. Dit markeert een keerpunt in mijn leven. De situatie maakt dat ik mijn licht naar binnentrek, zodat de negatieve energie me niet echt kan raken.
de verstikkende energie
Het huis, dat mijn ouders met zoveel liefde en aandacht hebben ontworpen en ingericht, is heel vernieuwend, open en fris. Alleen probeert de energie tijdens het bouwen al het huis over te nemen. Steen voor steen. Ruimte voor ruimte. De energie kruipt in de muren en bedekt als een condoom de hele buitenkant. Dit werkt verstikkend. (Mijn oudste broer en ik krijgen later respectievelijk bronchitis en astmatische bronchitis.) Om te overleven maak ik me klein, creëer mijn eigen safe space.
de dood komt me halen
Intuïtief weet ik als kind zo goed wat zich hier op een ander level afspeelt. Ik zeg ook vaak tegen mijn ouders: de dood komt me halen. Een gegronde angst, maar omdat binnen de directe familie een overlijden plaatsvindt, wordt deze daarop weggeschreven. Ook door mijzelf. Toch blijf ik de dreiging heel nadrukkelijk ervaren. Het ontneemt me mijn sparkle, mijn openheid, vrijheid en vertrouwen, want ik kan bij niemand terecht met dit abstract other wordly verhaal. Niets is concreet, tastbaar, en als kind weet ik dit al helemaal niet over te dragen in de volwassen wereld.
Ik ga vanuit mijn hoofd leven om de situatie enigszins draagbaar te maken. Trek me terug in mijn eigen belevingswereld, onderdruk mijn intuïtie. Gelukkig heb ik veel fantasie en kan prachtige verhalen verzinnen om zaken een plekje te geven; om alles te relativeren. Dat is mijn manier van overleven. Ik maak een soort inloopkast door mijn kledingkast dwars in de kamer te zetten, zodat deze de raampartij blokkeert. De achterkant geef ik een leuk behangetje. Zo maak ik een modern creatieve bedstee, waarin ik me kan verbergen. Want, vooral ’s nachts ben ik megascherp op alles wat ik waarneem in de andere wereld. Ik voel me ook verantwoordelijk voor het gezin, omdat ik blijkbaar de enige ben die zich hiervan zo bewust is. Tenslotte wonen we volledig vrij, op een fantastische plek vol levendigheid en gezelligheid. (Achteraf denk ik dat dit alles al meer in evenwicht heeft gebracht.)
mijn ruimte en veiligheid
Waar ligt het originele plaatje? Waar komt deze donkere energie oorspronkelijk vandaan? Het blijkt een heel oud stuk te zijn in de familielijn van mijn vader; een stuk dat al talloze levens is meegedragen. En ik heb ervoor gekozen me in dit leven hiervan te bevrijden en mijn ruimte en veiligheid terug te pakken. Om als het ware opnieuw te incarneren. (Dat is ook terug te vinden in mijn geboortehoroscoop.)
Mijn opa, die ik nooit heb gekend, dient zich op dit stuk aan. Hij neemt me mee terug in de tijd, heel ver terug en laat me de essentie zien: een contract met ‘de zwarte lounge’. Populair gezegd: het moment waarop hij zijn ziel heeft verkocht. (Iets wat we allemaal wel een keer in een leven doen, omdat onze ziel alle dualiteit en excessen moet ervaren om te groeien en te ontwikkelen.)
In dit leven (als mijn opa) is zijn wezen zich nog steeds bewust van dat contract wat hij zo graag wil ontbinden voor zijn kinderen (vijf zonen). Energetisch weet hij al veel uit te filteren, maar verliest helaas de strijd. Hij overlijdt jong, met 47 jaar, aan de gevolgen van kanker (hij stikt in zijn eigen vocht). De zwarte energie heeft hem letterlijk en figuurlijk alle kracht en levensenergie gekost. Ik voel zoveel liefde, respect en bewondering voor hem, omdat hij in zijn leven (1908 – 1955) al zijn helderwetendheid en heldervoelendheid inzet. Iets wat – zeker in die tijd – niet algemeen geaccepteerd werd. Trots!
de zonne-energie
Hij neemt me mee naar een kleine, primitieve nomadenstam; een familiegroep. We(!) wonen in tenten en dragen allemaal een neusring (als symbool van eenheid en het groepsbelang boven ego). Opa is stamhoofd. Hij heeft een enorm groot verantwoordelijkheidsgevoel en is ontzettend wijs, warmhartig en krachtig. Omdat hij zelf geen kinderen heeft is hij de democratisch aangewezen leider (dus niet de stamoudste). Hij is zeer invoelend en nauw verbonden met de natuur. Ik ben zijn oogappel, een jong meisje, kind van zijn broer. We vormen samen één lijn van licht en liefde, delen het innerlijke weten. Mijn puurheid en vrolijkheid brengen de zonne-energie tot leven in de groep.
Wanneer we op een dag verder trekken, komen we in een zandstorm terecht. Als kleine uk val ik niet meteen op in de groep, dus niemand merkt dat ik struikel. Mijn rechtervoet blijft ergens achter haken en mijn schreeuw om hulp gaat verloren in de oorverdovende stormgeluiden. Door het roepen krijg ik veel zand binnen, waardoor ik uiteindelijk stik (alweer verstikking).
de allerlaatste optie
De stam rouwt en wordt overspoeld met verdriet. Vooral mijn opa voelt zich verloren, machteloos. Het verdriet, het gemis en het schuldgevoel maken hem ontroostbaar. De groep valt volledig stil, komt niet meer in beweging. Het ontbreken van mijn spirit – die mensen aanraakt, aanzet en verbindt – maakt numb.
Ook met de liefdevolle steun en het vertrouwen van zowel zijn vrouw als de groep in geheel, lukt het opa niet om zijn kracht te herpakken. Hij probeert alles en alles is tevergeefs. Uiteindelijk sluit hij een contract af met ‘de zwarte lounge’ voor een nieuwgeborene die de balans herstelt. Alleen zo kan de stam overleven! Hoewel hij geen andere keus heeft, beseft opa maar al te goed dat deze actie langstrekkende gevolgen heeft.
het contract aflossen
Over veel levens heen reist de zware, donkere energie met de familie mee. Tot begin 2011. Tot op dit moment. Nu mag het contract eindelijk afgelost worden. Het voelt alsof de gitzwarte energie ineens wordt teruggezogen in de zandstorm. De reader en ik beginnen beiden te hoesten, het voelt alsof we iets in onze keel hebben. We proeven het zand. Mijn nek kleurt rood, alsof het overlevingsstuk nog altijd op mijn schouders rust. Ook ik heb me schuldig gevoeld en verantwoordelijk. Voelde diep van binnen dat ik iets (mijn struikeling) moest goed maken, moest rechtzetten.
De reader geeft aan dat het nu pas de juiste tijd is. “Alles gaat over mannen. Jij bent de enige vrouw en tijdens je terugkeer naar het huis was je zwanger van een meisje. Die dubbele, krachtige, vrouwelijke energie is nodig om dit zware stuk te transformeren. Het oude verdriet mag vrijkomen en alle emoties mogen stromen. Er komt lucht en ruimte in de hele familielijn.”
Nu kunnen mijn vader en opa ook stappen gaan zetten voor zichzelf. (Mijn vader begint nog geen jaar later met een eerste reikicursus aan zijn spirituele ontwikkeling.) En ook ik kan alles wat in de kern aanwezig is, weer in eigendom nemen. Ik heb dat juist klein gehouden om de puurheid en zuiverheid te beschermen. Ik mag leren hoe ik dit langzaam maar zeker weer alle ruimte kan geven.
de bevestiging
Moe en overweldigd ben ik die middag naar huis gereden. Ik ben heel bewust door het huis gelopen en vroeg het bed ingedoken. Omdat we allerlei harde, vreemde geluiden hoorden, kroop mijn dochter – inmiddels veertien jaar – al snel bij me in bed. Ik had haar niets verteld over de reading.
De volgende ochtend belde ik een vriendin die de reader goed kende. Terwijl ik mijn verhaal met haar deelde, zocht ik op YouTube naar filmpjes van zandstormen. Mijn dochter kwam naar beneden gerend en riep, nog voordat ze de beelden op het beeldscherm kon zien: “Dat geluid heb ik de hele nacht gehoord. Precies zo, een luide onweersbui zonder bliksem die maar aan het huis bleef trekken.”
We waren alle drie helemaal perplex. Zij wist immers nog niets over dit verhaal. We concludeerden dat de zandstorm nog een keer voorbij was getrokken om de energie, die zich aan de woning had genesteld, weg te nemen. Het huis was vrij en wij ook!
alles op het goede moment
Tot op de dag van vandaag verbaast het me dat deze reading me min of meer in de schoot geworpen is; amper een week nadat de nieuwe woning was gekocht. We zijn nog een half jaar in het huis blijven wonen. Blijkbaar hebben we het eerst daar ter plekke moeten verwerken en opschonen. Zo zie je maar: alles kruist op exact het goede moment je pad.
Nu ik dit verhaal eindelijk een keer helemaal op papier zet, wordt me nog maar eens helder hoe diep mijn ‘tje’ zit. Mezelf kleiner maken, heeft me ooit ook veel opgeleverd. Wat een compassie voel ik voor dat vrije open blije meisje, dat zo plotseling en zo jong op een bepaald vlak volwassen moest worden. Ik word overvallen door liefde en weemoed. Ik ken haar zo goed, begrijp haar drang naar vrijheid en lucht nu meer dan ooit. Wat een badass ook. In zo’n situatie, zo ongrijpbaar en vaag, toch zo clever weten te overleven tussen twee werelden. Door haar vuur tijdelijk terug te draaien tot een waakzaam vlammetje. Wat voelt het goed om die werelden eindelijk samen te brengen en het vuur weer volledig op te laaien! In één lijn van licht en liefde!
