Ik ben op een leeftijd waarop ik terug kan blikken en vooruit kan kijken. Een leeftijd waarop ik de patronen in mijn verleden herken en kan plaatsen. En, geloof me, daar zitten echt wel een paar irritante verdedigingsmechanismen en verbeten valkuilen die steeds opnieuw een obstakel vormen. Zelfs als ik weet dat ik weer in een karmische cirkel beland of dezelfde “fout” maak, kan ik mezelf niet tegenhouden.
Omdat – en daarvan ben ik me ook al jaren bewust – er een onzichtbare blokkade zit waar ik maar niet doorheen kom, waar ik maar geen grip op krijg. Keer op keer duik ik erin, om te onderzoeken, te graven, terug in de tijd. Verder terug in de tijd om de kern te pakken te krijgen. En iedere keer wordt een schilletje van de bekende ui eraf gepeld. Iedere keer kom ik dichterbij. Maar nee, toch nog niet helemaal..
de duisternis van de onderstroom
Het is dat allesoverheersende gevoel, ergens onbewust in de duisternis van de onderstroom, dat ik me klein moet houden. Omdat het levensgevaarlijk is als ik dat niet doe. En omdat ik het niet verdien groots te zijn, want ik heb als leider gefaald (wat in wezen niet eens blijkt te kloppen). Toch zorgt dit gevoel ervoor dat ik het liefst achter de schermen werk, liever wegkruip in een hoekje dan dat ik in het middelpunt sta.
Al jaren vecht ik heel bewust tegen dat gevoel. Ik zoek juist die confrontatie op en verlaat meer en meer mijn comfortzone. Alles met het doel om inzicht te krijgen, een nieuwe helderheid te manifesteren en om een stap (sprong) vooruit te maken.
weer een stukje ui afgepeld
En dan ineens bij poging nummer xx komt daar de grote doorbraak. De film schiet voorbij en het complete plaatje wordt duidelijk. Maar die beelden zijn niet belangrijk. Het zijn de emoties, de overtuigingen; de zielepijn die daar is vastgezet. En dus mijn overvloed blokkeert.
En wat ken ik dit verhaal goed. Ik heb het al zo vaak, met verschillende kanjers, van verschillende perspectieven bekeken. Blijkbaar was het eerder niet de juiste tijd of wist het universum meer dan ik, waardoor ik een andere route moest bewandelen. In een andere volgorde mijn lessen mocht leren. Dit maakt echter wel dat ik de conclusie trek: mooi, weer een stukje ui.
Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk ben ik wel opgelucht dat er weer iets is vrijgemaakt en er weer een puzzelstukje op zijn plaats valt. Ik geef alles een plekje en laat het zijn.
een subtiele verandering
Vervolgens ga ik door met mijn leven, met de dagelijkse beslommeringen. Ik doe de dingen zoals ik ze (in grote lijnen) al minstens dertig jaar doe. Geef tijd en aandacht aan mijn familie en vrienden, aan Goedstof en werk met plezier aan mijn opdrachten. De agenda is druk maar ik kan het redelijk goed doseren. Ik merk dat ik beter in alignment blijf, vanuit mijn innerlijke kern handel en rust bewaar, geen stress ervaar.
Langzamerhand valt het me ook op dat ik meer erkenning krijg, meer bevestiging. Of sta ik anders in de wedstrijd waardoor ik dit anders ervaar, vraag ik me een aantal keren af. Maar ook uit andere hoeken word ik ineens anders benaderd. Er vindt een subtiele verandering plaats die ik niet kan duiden.
Het maakt me blij en stemt me dankbaar. Zo fijn dat ik dit mag doen, dat ik oprecht alles leuk vind wat ik doe en daar ook nog eens waardering voor krijg. Waar komt dat toch ineens vandaan? Gebeurt dit echt? Tot ik op een doordeweekse ochtend onder de douche sta en het kwartje valt. De ui is uitgepeld! Mijn karma is ingelost. De les geleerd. (In ieder geval voor dit stuk.)
de boodschap begrijpen en accepteren
Mijn verhaal is maar een voorbeeld. Iedereen heeft een soortgelijke uitdaging (groot of klein). Waarschijnlijk zelfs meerdere. De les ligt volgens mij erin dat we deze verhalen niet proberen te ontduiken, te onderdrukken of te vervormen. Maar ze oprecht aankijken. Als we de boodschap begrijpen en accepteren, kan de blokkade verdwijnen, want dan heeft deze geen functie meer.
Karma is simpelweg een kettingreactie van oorzaak en gevolg, een belangrijke (hardnekkige) les die geleerd mag worden. Ooit heb ik ergens gelezen dat karma de conditionering (constructie) is, waarin we leven en waarin we gevormd zijn: achterwaartse oriëntatie. Dat kan over meerdere levens zijn, waardoor het niet altijd eenvoudig te pakken is.
Dharma is het optimaal benutten van ons ware potentieel: voorwaartse oriëntatie. Ons zielsverlangen. Ons pad van juistheid waarmee we de wereld van dienst kunnen zijn. Onze ziel wil niets liever dan dit manifesteren, in het licht brengen. Door (eeuwenoude) levenservaringen, trauma’s, familielijnen enzovoort kan deze zielsmissie vertroebeld of ondergesneeuwd raken.
een uurtje mindfulness per week
Er zijn zoveel manieren waarop we karma kunnen oplossen om die weg weer vrij te maken. Persoonlijke (spirituele) groei bereiken we niet met een strippenkaart naar het plaatselijke yogacentrum of uurtje mindfulness per week. Alles is ondersteunend en helpt mee. Beslist, maar spirituele ontwikkeling vraagt vooral om geduld. Er is geen concreet uitgestippeld stappenplan en we hebben zeker niet alles zelf in de hand.
Als je het mij vraagt, is het behoorlijk hard werken om alle oude conditioneringen weg te werken, om alle oude patronen (die echt wel een doel hebben gehad) te transformeren en alle ballast weg te poetsen, zodat we zicht krijgen op onze blauwdruk, ons pad van juistheid. Soms maak je groeisprongetjes, soms struikel je en altijd “moet” je door zonder de eindstreep in het vizier te hebben. Het is géén afvinklijstje.
In mijn ogen is het een unieke reis. We hebben allemaal aan ander (voorbestemd) levenspad. Hoe meer we ons daarop afstemmen, hoe meer we vanuit een hogere trilling en vertrouwen kunnen leven. We laten ons dan beter leiden door intuïtie, innerlijk weten, en kiezen voor de dingen waarmee we voelen dat ze resoneren. Hierdoor komen we meer in een flow van overvloed terecht. Hoe meer we in onze waarheid staan en deze uitdragen, hoe meer onze waarheid zich zal ontvouwen. Dat is een ongoing proces.
En, hoewel dat met ups & downs gaat en flink knokken is, voelt het o zo lekker wanneer we een nieuw level bereiken. Het voelt rustiger, fijner, lichter, alsof we (even) vleugels krijgen – en dat zonder Red Bull. Soms vergeten we daarbij stil te staan en tegen ons zelf te zeggen: goed gedaan en welverdiend! Op naar de volgende ronde!
