In eerste instantie lijkt mijn intro te gaan over het coronabeleid en ja, dat is onderdeel hiervan. Maar voor mij gaat dit principe veel verder. Als we naar moeder aarde kijken, lijkt het wel alsof we wereldwijd in de fase van weerstand en oordeel zitten. We willen met man en macht de symptomen bestrijden, maar de oorzaak niet zien. We willen niet kijken naar de weg die zij ons wil wijzen, niet onderzoeken welke les we te leren hebben.
gefrustreerd en machteloos
Een interessante parallel met mijn persoonlijke zoektocht. Hoewel ik vanaf mijn achttiende actief op zoek ben gegaan naar verklaringen voor mijn constante, vage lichaamsklachten, heb ik lange tijd vanaf de zijlijn toegekeken. Gefrustreerd en machteloos. Boos omdat niemand me kon vertellen waarom mijn lijf op de meest ongewenste momenten genadeloos de stekker eruit trok en ik weer middenin in de kroeg onderuitging (en ongelogen: meestal broodnuchter).
Ik wilde niets liever dan weten wat ik kon doen om het tij te keren, om gewoon met de “mainstream” mee te kunnen. Er was meer dan voldoende oplossingsgerichte energie. Alleen zocht ik de antwoorden buiten mezelf, legde de verantwoording bij anderen, in de hoop dat zij dé oplossing zouden aandragen…
Terwijl er geen pasklare uitkomst is. Deze kun je alleen in jezelf zoeken, stukje voor stukje de ui pellende om bij het wezenlijke uit te komen. Soms moet je daarvoor diep, heel diep gaan. En dat vergt moed. Moed en blind vertrouwen.
een vliegend tapijt
Mensen denken vaak dat persoonlijke (spirituele) ontwikkeling inhoudt dat je op een vliegend tapijt, met een big smile op het gezicht, naar een hoger niveau wordt gedragen. Maar het tegendeel is waar! Het is verdomd hard werken, eenzaam en confronterend. Het is een innerlijk reis door allerlei donkere stukken, waar je in contact komt met je saboterende patronen, onderdrukte emoties en verborgen schaduwkanten. Je komt oog in oog te staan met alles wat je bent en denkt te zijn!
De opdracht: zoveel mogelijk ballast verwijderen en je ware ik leren accepteren, respecteren en vooral leren waarderen. Je dwaalt als het ware een tijdje door niemandsland wanneer je het oude achterlaat. Overtuigingen en mechanismen die je niet meer dienen vallen weg evenals mensen waarmee je geen connectie meer voelt. De nieuwe bestemming is echter nog niet bereikt en je vindt misschien (nog) geen aansluiting met gelijkgestemden. Je bent tenslotte op reis en moet nog wat stations passeren. Dit kan je verdrietig maken, gevoelens van spijt oproepen en je het idee geven dat niemand je begrijpt. Spoileralert! Er is geen weg terug, hooguit een ‘ga terug naar start’.
spiegeltje, spiegeltje aan de wand
Het is niet meer dan logisch dat je er af en toe een dikke streep onder wilt zetten. Dat je even klaar bent met continu staren in dat spiegeltje aan de wand. Die frustraties zijn oké. Tijdelijk, want niemand anders kan deze reis voor je maken. Je achter het gedachtegoed van een grote groep scharen of je daar juist tegen verzetten, is slechts een excuus om je eigen drijfveren en acties niet verder te onderzoeken. Tenzij je innerlijk, diep in jouw wezen, oprecht voelt dat dit bij jou hoort.
Want je ware essentie ontdekken, dat is de beloning na al dit zelfonderzoek. Dwars door alle illusies heen – zonder oordeel, angst en geldings- of prestatiedrang (ego) – jouw kern bevrijden. Zodat je op je lijf, je intuïtie en jezelf kunt vertrouwen en niemand anders jou de weg (meer) hoeft te wijzen. “Zelfkennis is het begin van alle wijsheid”, aldus de woorden van Socrates.
de tulp vs. de roos
Jouw weg hoeft ook niet de weg van een ander te zijn. Marianne Simonsen illustreert dit mooi in haar tulpenles: ‘een tulp streeft er niet naar om indruk te maken. Ze heeft ook geen enkele behoefte om verschillend te zijn van een roos. Dit is ook niet nodig. Er is ruimte voor iedere bloem in de natuur. Je dient er ook niet naar te streven om anders te zijn dan je bent. Je bent uniek omdat je zo gecreëerd bent.’
Stel je voor dat we allemaal en masse uit de 3D-matrix stappen en ons laten meevoeren op de natuurlijke, universele energiestroom. Dat we allemaal geen symptomen meer vertonen, maar vanuit onze oorsprong krachtig in het leven staan. Net als alle tulpen en rozen in een bloemenveld. Dan is er geen plaats meer voor machtsvertoon, polariteit en manipulatie. Dan is er vrijheid en ruimte voor elk individu binnen de eenheid van de gemeenschap. Ik denk dat we dan pas de les van moeder aarde geleerd hebben.
