Mijn ogen jeuken, mijn gelaat is pijnlijk schraal. Mijn zwakke plek, mijn huid, laat me zien dat het anders mag. Zodra mijn weerstand omlaag gaat of er stress is, dan laat “mijn gezicht” zich zien. Ik kan er niet omheen. Ik word uitgenodigd mezelf aan te kijken. De reacties thuis, dat zij er doorheen kijken, of van anderen dat ik er vanaf moet blijven, zijn allemaal heel liefdevol. Maar IK word uitgenodigd het tegenovergestelde te doen. Ik kan me er niet doorheen sleuren, hoef er niet doorheen te kijken of vanaf te blijven, maar mag het aankijken, er stil bij staan en mijn handen erop leggen. Het actief aangaan dus.
Mijn niemandsland – waar ik dan inzit – is emotioneel, lichamelijk en spiritueel. Mijn niemandsland lijkt alleen voor mij toegankelijk en ik vind het lastig om onder woorden te brengen wat er zich dan afspeelt. Er zijn een paar vrouwen in mijn leven die me maar aan hoeven te kijken en dan ook geen woorden nodig hebben. Wanneer ik hen tref op zo’n moment dan voelen ze aan als reisgenoot. Ik gun iedereen zulke reisgenoten, die liefdevol zijn, zonder oordeel maar oh zo confronterend, want ik kan dan niet anders dan mezelf zijn.
goede stof
Steeds beter weet ik inmiddels wat mij helpt om zacht te zijn voor mezelf. Door te mediteren zakt de stress en vloeit het af de aarde in. Door een soundjourney op te zetten, trillen in mijn lijf vastgezette emoties los en ruimt een goede huilbui of ademhaling de restjes verdriet op. Het zout van mijn tranen ontsmet en heelt, alsof er een laagje brand geblust wordt. Het dagelijks leven, de ratrace van de kinderen, werk en afspraken zijn allemaal afleiding en drempels om te vertragen en te verstillen. Bewust en preventief zet ik daarom dit vast in mijn agenda en is het geregeld onderdompelen in Goedstof voor mij helpend.
Mijn huid is al vanaf mijn geboorte mijn uitnodiging, de jeuk laat me continu weten dat ik hier ben. Dat ik hier mag zijn in plaats van in het verleden of bij de dag van morgen. Dat het verdriet van mij (en van zij die mij voorgingen) eruit mag en niet onderhuids hoeft te ontvlammen. Dat ik mag zijn wie ik ben en dat mag uiten. Ik roep regelmatig mijn spirit tribe en de vrouwen voor mij aan om me te ondersteunen, de weg te wijzen. Het lukt me niet alleen om door dat niemandsland heen te komen en dat hoeft dus helemaal niet. De wetenschap dat ik alle hulpbronnen in me heb, is een geruststelling. Het ontdekken van die hulpbronnen is niet zonder slag of stoot gegaan. Vooral tijdens mijn laatste opleidingen kwam ik mezelf hierin tegen.
ons lijf is zo wijs
Mijn lijf als systeem zien – all is connected – is iets wat ik al als kind van mijn ouders meekreeg. Mijn vader bevroeg me over welke innerlijke conflicten er speelde toen ik een paar jaar terug op een nekhernia afstevende, mijn moeder liet me als kind al de invloed van ademen op ons gemoed ervaren. Zoveel wijsheden, ook in boeken, bijvoorbeeld over de betekenis van fysieke symptomen in ‘Sleutel tot Zelf-Bevrijding’, van Christiane Beerlandt, bieden raad en inzicht in deze preventieve geneeskunde. Ons lijf is zo wijs. Dat beamen we allemaal en toch blijft er echt naar luisteren een uitdaging. Misschien wel omdat er zoveel makkelijke afleiding en genezing is.
luxe problemen
Na elke griep of eczeemuitbarsting voel ik ook de luxe van mijn problemen, voel ik dankbaarheid dat dit mijn uitdaging is en dank ik mijn lijf voor de waarschuwing, voor de hulp bij het transformeren en het intunen op mijn waarheidsfrequentie. Een van mijn mantra’s in het dagelijks leven is: zoom out, zoom out, zoom out. Meer relativeren, het groter geheel zien en doorvoelen, de ander meer ruimte geven en mezelf hervinden in het nu.
Door mijn gezicht word ik gedwongen te luisteren en word stilgezet. Ik schrijf, huil en doorvoel mijn eigen staat van zijn totdat er een moment van licht en lucht ontstaat. Mijn huid lijkt dan rustiger, het jeukende genezingsproces wordt in gang gezet en houdt me alert.
wat houdt jou alert? welk lichaamsdeel is er voor jou en is eigenlijk een belangrijke raadgever?
Ik bewonder hen waarvoor dit zo vanzelfsprekend is dat ze mijn beschrijving van niemandsland zweverig vinden. Als het namelijk de normaalste zaak van de wereld is, dat je een gezond ritme hebt, je gevoelens uit, los bent van meningen van anderen en doet waar je gelukkig van wordt. Dan ben je al een heel eind in heel zijn en zal je niemandsland niet vaak (meer) bezoeken. Mijn ervaring is echter dat we allemaal wel een keer hier op bezoek gaan, de een vaker dan de ander. Hoe fijn dan dat je lijf je raadgever is, je spirit tribe altijd beschikbaar is en je mensen om je heen kunt opzoeken die even meereizen met je.
