Blog door Nicole Smolenaers

soevereiniteit, de illusies doorprikken

januari 2023

‘this current chapter of my life is called: MY TURN. And am unapologetic as fuck about it’ ― Walt Whitman
Het afgelopen jaar is een pittig jaar geweest. Op alle vlakken. Ook in mijzelf heeft zich een hele worsteling afgespeeld. Keer op keer opnieuw. Ervaren, lessen leren, verschuiven, verfijnen. Even op adem komen. Nee, niet echt, eerst nog een laag dieper kijken, ervaren, leren enzovoort. Mijn worstelthema’s: onvoorwaardelijkheid en soevereiniteit. Wat is werkelijk de essentie van onvoorwaardelijke liefde, van onvoorwaardelijk jezelf zijn, en hoe soepel bewegen we vandaaruit mee als het leven alle vanzelfsprekendheden overhoop haalt? Hierover heb ik eindeloos veel gesprekken met mezelf gevoerd.

Wanneer geef je echt zonder jezelf weg te geven of onbedoeld toch iets terug te verwachten? Zonder je ego een rol te laten spelen over hoe en wat of je te overspoelen met geconditioneerde gedachten en overtuigingen. Wanneer handel je echt vanuit jouw pure zijn? Gewoon – of is dat niet zo gewoon – vanuit natuurlijke flow; soeverein en authentiek. Vanuit innerlijke afstemming en loyaliteit aan je eigen hart.

Is het niet de gehechtheid aan wereldse zaken (mensen, dingen, normen en waarden) die dit juist in de weg zit? Ooit ‘ingevoerd’ om structuur te geven aan onze samenleving, begint dit – in ieder geval voor mij – steeds meer te voelen als gebondenheid in plaats van verbondenheid. Alle regeltjes en voorschriften, verplichtingen en verwachtingen, maken het leven onnodig zwaar (angstcultuur). Is het niet tijd om door al die illusies heen te prikken en daadwerkelijk de beste versie van jezelf te worden? Kun je, ondanks alle (overigens heel natuurlijke) verlangens naar erkenning, waardering, veiligheid en saamhorigheid, volledig jouw eigen pad gaan? Kun je die gehechtheid laten zijn?

de weg vrij maken

Als je kijkt naar wat jouw directe omgeving jou spiegelt, welke overtuigingen en (oude) wonden staan jou dan nog in de weg? Hoe kun je de weg vrij maken voor het leven van jouw dromen? Hoe kun je je nog beter afstemmen op de energiefrequentie waarmee jij resoneert, waarop jij vertrouwt en jouw leven kan manifesteren?

Het ego, je persoonlijkheid houdt zo graag de touwtjes in handen en wil het liefst altijd op safe spelen. Het toont zich in de kritische stem in je hoofd die vaak gevoelens van schuld, schaamte, onzekerheid of angst oproept. En zo de status quo vasthoudt. Zolang je bijvoorbeeld zelf (ergens onbewust heel diep van binnen op een onzekere laag) denkt dat je niet geaccepteerd wordt, dat liefde ontvangen niet veilig is of dat je die droombaan niet waard bent, zal dit in jouw realiteit steeds ‘bevestigd’ worden.

Als ergens zo’n silent killer in je binnenste knaagt, probeer deze dan liefdevol te omarmen. Voel hem volledig, laat hem helemaal binnenkomen, ervaar waar de pijn zich in je lijf bevindt en geef hem even alle ruimte. Neem waar, ervaar, observeer en laat hem dan zijn. Deze overtuiging zegt namelijk niets, nada, niente, noppes over wie jij bent! Niets over wat jij wel of niet mag of kan zijn. Die wijsheid zit in je hart en je hart is ongevoelig voor manipulatie. Je hart spreekt zacht en liefdevol, met compassie, acceptatie en positiviteit.

jij bent alles waard

Zeg tegen jezelf (hardop indien nodig) dat je helemaal compleet geaccepteerd wordt voor wie je werkelijk bent, dat zomaar liefde ontvangen het mooiste is dat bestaat en dat jij alles waard bent; dus zeker die ene droombaan. Put yourself on top of the priority list! Zeg het, geloof het en vertrouw erop. Oefen het net zolang totdat iedere vezel ermee doordrenkt is en de ‘oude’ overtuiging (de kritische stem van je ego) geëlimineerd is. Voel dan (ook in iedere vezel) hoe jouw ster rijzende is.

Zo verruim je je energieveld en versterk je de vibraties die jij uitzendt. En deze trekken op hun beurt alles aan wat daarmee resoneert. Alles wat jij nodig hebt om (in jezelf) op eigen benen te staan. In overvloed, puur en alleen voor jou. Alles is tenslotte energie. En op energetisch vlak gebeurt zoveel meer dan waar wij hier in de fysieke wereld, met ons verstand, benul van hebben.

We zijn zolang geïndoctrineerd met de illusie dat de tastbare buitenwereld onze eigenwaarde bepaalt, bepaalt wie wij van binnen mogen zijn. (Je bent goed bezig als je je aanpast aan de groep, niet te veel opvalt, een uitmuntend cv hebt, een mooi huis met twee auto’s voor de deur.) Bullshit!

ben volkomen jezelf

Alleen al het feit dat jij bestaat, betekent dat je waardevol bent. Beyond measure. Je hebt geen goedkeuring, bevestiging, liefde of respect buiten jezelf nodig. Al helemaal niet van de maatschappij. Dat is codependency, dan definieer je jezelf in relatie tot anderen. Terwijl je alleen maar volkomen jezelf hoeft te zijn. En ook de ander volledig zichzelf hoeft te laten zijn. In natuurlijke flow. Oordeelloos en met wederzijds respect.

Uiteindelijk is de enige relatie waar je dag en nacht, je hele leven lang mee moet dealen, de relatie met jezelf. Dus ben lief voor jezelf. Geef onvoorwaardelijke liefde aan jezelf. Kijk van binnen naar buiten en besef dat jij je eigen realiteit creëert. Vanuit jouw unieke (energie)frequentie. Focus op jezelf, ben happy met jezelf en voel je compleet in jezelf. Dat hoort het uitgangspunt te zijn; de rest is de kers op de taart.

over tot de orde van de dag

Meestal wordt zo’n gesprek met mezelf onderbroken door een rinkelende telefoon, door iemand die op de raam klopt of het feit dat ik (in de regel al een kwartier geleden) op een afspraak moet zijn. En terwijl ik overga tot de orde van de dag, herinner ik me eraan dankbaar te zijn voor alle lessen, uitdagingen en leraren die me hebben geholpen de persoon te worden die ik vandaag de dag ben. Want, ik weet dat ik precies daar ben waar ik hoor te zijn en nog lang niet alle antwoorden hoef te weten. Wat ik wel weet is dat mijn ster rijzende is (puur en alleen voor mezelf, in alle bescheidenheid). Ik ben klaar voor een nieuw hoofdstuk. Time to step up and glow up. I’m ready!

Nicole

‘believe you deserve it and the universe will serve it’ ― C. S. Lewis